Welkom Karel Kaat cavia

KAAT en ik (Jana) hebben een fantastisch leuk plan bedacht…..samen een blog schrijven over mijn route naar zelfstandigheid. Het startpunt is al interessant, want waar ga ik beginnen? Waar wil ik over schrijven? Wat wil ik de lezer vertellen?

De start ligt toch echt bij het allereerste begin toen KAAT over mijn voordeurdrempel stapte. Teruggerekend is dat nu bijna 3 jaar geleden. Als ik er aan terug denk dan zie ik een groot verschil met nu. Ik was toen een beginnende puber va 14 jaar; lekker dwars, brutaal, altijd de discussie opzoekend, weinig interesse voor mijn omgeving, grote liefde voor het gamen en vooral lui wanneer het om persoonlijke verzorging ging. Dan heb ik nog niet eens het belangrijkste genoemd; het verzaken van de taken.

Mijn eerste gedachte bij het zien van KAAT in de woonkamer was: “Rot op, ik wil jou hier niet hebben!”. Ik wist dat met KAAT in huis er verandering zou komen. Dat had ik natuurlijk niet bedacht. Mijn leven was thuis prima, omdat ik namenlijk veel aan het bepalen was door mijn gedrag. Laat dat nu het eerste zijn waar KAAT mij op aan heeft gesproken toen wij samen aan de slag gingen met mijn zelfstandigheid.

De respectloze communicatie met mijn moeder en het ontwijken van het doen van mijn taken kreeg als eerste de aandacht. Niet dat ik daar blij van werd. Je begrijpt dat ik eerst al mijn opgedane ervaringen betreft de discussie aangaan bij KAAT heb ingezet. Alles gooide ik in de strijd om het op mijn manier te kunnen doen. Bij het boodschappen doen KAAT de tas laten dragen bijvoorbeeld. Of het opruimen van mijn slaapkamer uitstellen, omdat (NU WEL) mijn huiswerk belangrijk was. Of in de ochtend zo laat mogelijk mijn bed uitkomen in de hoop dat ik geen tijd meer tijd had om te douchen. Al mijn pogingen om niet mijn taken te hoeven doen, heb ik aangegrepen. Helaas voor mij had KAAT mij door en liet zij zich niet meenemen in mijn waarheid. Vanaf het moment dat KAAT bij ons thuis over de vloer kwam, heb ik ervaren dat zij doet wat zij zegt en zegt wat zij doet. Ook daar werd ik niet blij van, eerder het tegenovergestelde. KAAT sprak mij aan op mijn verantwoordelijkheid wanneer ik afspraken niet na kwam. Het lukt mij niet meer om onder mijn taken uit te komen. Met momenten heb ik KAAT weg gewenst. Echter is mij dat nog nooit gelukt. Zij blijft komen, want zij houdt zich wel aan de afspraken.

In de drie jaar dat KAAT mij begeleidt, durf ik ik te zeggen dat ik onwijs goede stappen heb gemaakt. Vandaag de dag is mijn weerstand naar KAAT veranderd en kan ik waarderen wat zij betekent voor mijn moeder en mij. Oprecht kan ik zeggen dat ik niet of nauwelijks meer de discussie aanga wanneer ik mijn taken te doen heb. Ik weet ondertussen wat ik heb te doen, ook als ik er een keer geen zin in heb. Nog duidelijker is het voor mij wel geworden dat mijn taken altijd op mij zullen wachten. Niemand anders die mijn taak overneemt (tenzij ik in overleg dit regel). Natuurlijk blijf ik zo nu en dan een dwars moment er in brengen, tenslotte mag KAAT nog wel wat blijven werken 😉 . Ik vind het fijn om te kunnen vertellen dat het mij steeds beter lukt om te schakelen. Om vertrouwen op wat ik kan en wie ik ben. De communicatie tussen mijn moeder en mij is enorm veranderd. Wij zijn samen met elkaar in gesprek, spreken elkaar aan op een rustige manier. Mocht het een keertje niet lukken, dan is KAAT er om ons op weg te helpen.

Ik ben trots op de stappen die ik heb gemaakt en die ik aan het zetten ben. Het is fijn om te ontdekken wat ik zelf kan doen om mezelf voor te bereiden op mijn toekomst. Tof is het dat ik daarbij gebruik kan maken van de kennis en ervaringen van mijn moeder, school en natuurlijk KAAT.

Fijn om mijn ervaringen te kunnen delen en te kunnen vertellen waar ik sta op de route naar zelfstandigheid. Mijn volgende blog over mijn route naar zelfstandigheid zal gaan over school.